‘Wellicht kunnen wij er wat aan doen?’

Vele mensen lijken zich op de één of andere manier wat ontheemd te voelen, zo lijkt het althans in vele gesprekken. 

Tekst: Mai Elmar

Mensen die in principe van het goede uit willen gaan, die zich wensen te laten inspireren door het feit dat het goede in de mens uiteindelijk altijd zegeviert. Dat zijn er velen, mag ik delen, inclusief ondergetekende. Echter, vaak voelen mensen zich een roepende in de woestijn, alleen staan en vragen zij zich serieus af waar men nog vanuit mag gaan. Te treurig voor woorden, maar helaas wel herkenbaar. Alle ellende en tekortkomingen waar we dagelijks mee gevoerd worden, de opeenstapeling van wantrouwen, crisissen, confrontaties. Het is wellicht niet zo vreemd dat we ons ‘ietwat ontheemd’ voelen? 

[ihc-hide-content ihc_mb_type=”show” ihc_mb_who=”2,4″ ihc_mb_template=”3″ ]

Wat is hier de reden van? Simpele vraag in een naar mijn bescheiden mening complex gemaakte context. Inderdaad, we zitten in een transitie en niet alleen op het gebied van milieu en energie. Maar ook door oorlog, bedreiging, armoede die toeneemt, sterke inflatie en ketens die niet meer (afgestemd) kunnen functioneren. Terwijl we het milieu en de aarde dienen te omarmen ter verbetering. Dat is zeker niet vrijblijvend! Echter, de menselijke maat lijkt soms ver te zoeken? Wellicht in de naam van de economie; ‘alles is economie’ maar niet alles is ‘geld’. Economie is immers ‘een’ wetenschap die zich bezighoudt met menselijke behoeftebevrediging en dat is veel meer dan geld. De economie bestudeert in essentie keuzes die mensen maken bij productie, consumptie en distributie van (schaarse) goederen en diensten. Zijn we verdwenen in een systeem van angst en onzekerheid waar alles langs de meetlat gaat van maakbaarheid (regels) en geld? Met daarbij de immer veel gevierde business case-structuur en speculatie. Gechargeerd, inderdaad, omwille van…

Niet alles, zeker niet in den beginne, is een business case. Daarbij lijkt meer en meer (groei) simpelweg niet houdbaar. Laatst zei een vooraanstaand iemand: ”We moeten eens ophouden met op alles ‘de boekhoudersmentaliteit’ toe te passen.” Daarmee niet zeggend dat boekhouding niet op orde hoort te zijn, maar simpelweg dat stante pede niet alles in geld kan worden uitgedrukt. Daarbij niet vergetend, ‘de kosten gaan voor de baat’, een oud en mooi gezegde. Neem nu het 150-jarige Calandkanaal – de Nieuwe Waterweg – zou deze zijn gegraven indien men dat toen sec als een business case had bekeken met daarbij alle (onmogelijke) regelgeving van nu? Ondertussen weten we wat voor (economische) ontwikkeling dat heeft gebracht! Vele en vele nieuwe bedrijven én succesvolle ‘business cases’ met uiteindelijk brede welvaart voor iedereen, zijn daaruit voortgekomen. Je hoort vaak ‘het roer moet om’ en ‘dit kan niet zo langer’ om vervolgens te zeggen: ‘zij’ moeten het anders doen. Wie zijn ‘zij’? Bestuur, bestel, politiek gekozenen? In feite bestaat er geen ‘zij’ en ‘wij’, alleen wij. We hebben helaas van dat ‘wij’ een ingewikkeld systeem gemaakt met regel op regels die weer tot wetgeving zijn verworden. In feite, in basis, om slechteriken te stoppen of in te tomen. Ondertussen, wie zijn dan die slechteriken? De meeste mensen zijn namelijk geen boeven, de wereld bestaat ruim 95 procent uit mensen die goed willen en bedoelen. Deze ruim 95 procent zitten nu in een ingewikkeld systeem van achterdocht. Terwijl juist bevestiging nodig is om constructief verder te kunnen ‘om de knop om te kunnen draaien’. Ruimte om met respect iets te mogen vinden, ruimte om te leven, een basis om te kunnen leven met een adequaat inkomen in het vertrouwen dat het ook goed kan (worden)! Dit lijkt te zijn verdwenen. Wellicht omdat alles is ingericht op de 5 procent die het slecht of niet goed menen? Als dat zo is, is dat eigenlijk toch te krom voor woorden? De knop moet inderdaad om, in berichtgeving, bejegening, maatschappij, bestuur, bestel en regelgeving. We moeten het lef hebben om in het goede te geloven, om aan vertrouwen te bouwen. Om mensen die willen, doen en bijdragen, de kracht te geven om dit te (blijven) doen. De (zwijgende) meerderheid aanspreken. Het is toch eigenlijk best wel van de zotte dat daartoe lef nodig is? 

Er is eigenlijk een heel simpele en gulden regel in het leven: ‘compassie en respect, heeft geen religie, geen gender noch kleur’. Kortom wij, divers & inclusief, het lijkt simpel toch? Kan iemand mij dan uitleggen waarom we het zo moeilijk maken? De vele theorieën van complexiteit en economisch parafraseren heeft mij dat in ieder geval niet duidelijk kunnen maken. Het wordt tijd om terug te gaan naar wat belangrijk is, kwaliteit van leven voor een ieder in respect, in een houding van bouwen aan vertrouwen. Dan fixen we die noodzakelijke ‘knop om’ wel. Stof tot nadenken? Hopelijk, want het is niet iets wat zij kunnen doen maar wel iets wat wij kunnen doen. 

[/et_bloom_locked]